Belê, ez piçekî dereng mam lê dîsa jî cejna we pîroz be! Min cara pêşî pîrozkirina cejna remazanê li welêt dît. Çi coş bû! Li her kuçeyî zarok bi cilên xwe yên herî xweşik digerîyan û şekir dixwastin. Xelk bi hevûdu re germ bû. Mala herkesî ji mêvanan re vekirî bû. Ev hemû tişt pîrozkirina noelê ya li Swêdê tine bîra mirov, ji bilî ku hewaya vira germ e.Ez, Micke û Jînda em çûn mala pisman û dotmamên xwe yên li Sêwregê (Sîverek). Sê roj me ji bilî xwarin, şekir, loqim, çîkolete, çay û qehwe tiştek nedît.
Lê şekira herî mezin Hirçoka me bû. Ew stêrka remezanê bû û pismam, dotmam û zarokên wan li derdora wê de cerx dibûn. Di destpêkê de xerîbî dikişand lê paşê ji vê balkişandinê ser xwe kêfxweş bû.
No comments:
Post a Comment