Dayikek bextewar

Ez 31 sal berê li vî bajarî, ango li Amedê hatim dunyayê û îsal, piştî 25 salan, ez cara pêşî rojbûna xwe li vir pîroz dikim. Ev hîsek teybet e ji bo min. Carina ez difikirim, gelo ku em neçûna Swêdê û li vir bimana dê îro jiyana min çawa bûya. Gelo dê hirçokeka min an hirçokên min zûtir çêbûna?

Carina, dema ku ez difikirim ez li vir hatime dunyayê lê li vir mezin nebûme, ez pê diêşim. Ez wisa hîs dikim ku mirov dibêje qey beşeka girîng ya ji zarokatîya min bi zorê ji min hatîye stendin. Ji ber ku em ne bi dil û xwestina xwe, ji ber mecburîyetê ji vir çûn. Dema ku em çûn Swêdê, dê û bavê min di salên min ên niha de bûn. Bi du zarokên biçûk, her tiştên xwe li vir hiştin û çûn welatekî nuh yê biyanî.

Di navbera jîyana min û dê û bavê min de çiqes ferq heye! Ew di dema 12ê îlonê de ji gulle, zîndan, esker û polîsan direvîyan, ez niha encax ji trafîkê direvim. Loma ez her weha şikur dikim ku ez niha jîyaneka hêmin û tijî îmkan dijîm. Ez bi vê yekê gelek kêfxweş im û tu carî ji bîr nakim.

Spas dayik û bavo! Ji ber ku we ev îmkan dane min. Niha ez fikir û hewesa we ya ji bo min û birayên min baştir fêm dikim. Ji dê an bavbûnê tiştekî girîngtir û mezintir tune ye.