Wednesday, November 25, 2009
Hirçok bi kurdî gixînî dikir
Di navbera vê encamê û zanyariyên ku heta niha di vî warî de dihatin zanîn de cawaziyên girîng hene. Heta niha dihat zanîn ku zimanê zarokên nûzayî ango bebekan zimanekî navneteweyî ye, lê ev lêkolîn vê yekê pûç dike."
Balkêş e, ne wusa? Li vir zêdetir bixwînin: Azadîya welat.
Tuesday, November 24, 2009
Jînda ne tenê navekî kurdî ye
Tuesday, November 17, 2009
Jînda xwe ji bo zivistana Swêdê amade dike
Roj, heftê û heyvên me zû derbas dibin. Em ji payizêka xweş hêdî hêdî ber bi zivistanê ve diçin. Lê li vir hewa çiqes sar bibe jî zarok her tim li der ve ne. Bi swêdî gotinek heye ku dibêje ”Tu hewayeke xirab tune, lê bes cilên xirab hene”. Li Swêdê hin zarokxane hene ku li der ve çiqas sar be jî xem nake, her dem zarokan derdixin der ve.
Dawîya hefteyê dema ku baran bibare jî
Sunday, October 25, 2009
Jînda cara pêşî nexweş ket
Micke li nexweşxaneyê hewl dide ku bi Jîndikê re bilîze bo ku kêf xweş bibe.
Yek ji sebebên ku ez di van rojên dawî de di blogê de pir aktîf nebûme ew e ku çend roj li pey hatina me ya Stockholmê Jîndik nexweş ket. Agirê wê bilind bû, zik û rovîyên wê şoreş kirin. Em sê caran çûn acîlê û paşta hatin bê ku doktoran dikaribûn bêjin ka nexweşîya wê çi ye. Heft roj wusa derbas bûn û piştî nexweşîya pêşî Hirçokê îcar serma girt, lê niha baş bûye.
Wednesday, October 21, 2009
Silav Stockholm!
Ji germîya Diyarbekirê em vegerîyan sermeya Stockholmê. Êdî me fîstan û t-shirtên Jîndikê rakirin, ji ber ku niha li vir bê lepik, kum û cilên zivistanê nabe. Lê ji Jînda pirtir ez bi vê nerehet im. Ji bo Jîndayê xem nake. Ew li malê dîsa jî diçe ber derî û der ve nîşan dide ku dixwaze derkeve û di nav qumê de bilîze.
Bye bye Kurdistan!
Hirçoka me ji cîyê dayikbûna min, ji Diyarbekirê, vegerîyayê cîyê xwe yê dayikbûnê, Stockholmê. Ev wêneyê me yê dawî ye ji Diyarbekirê. Ez û Jînda di balafirê de ne û di serê min de fikrên cuda çerx dibûn. Kêfxweşî, lê her weha xemgînî jî. Ji ber ku min dizanibû ku em ê vegerin ser jiyana xwe ya bi rutînên rojane, wek mînak ez her roj sibê zû diçim kar û êvarê têm. Vê sibê dema ez derketim (07.30) Jînda hîn di xewê de bû û vê êvarê dema ez hatim (19.15) Jîndik raketibû. Min îro çavên wê yên belek nedîtin...
Sunday, October 4, 2009
Jînda êdî dikare gavên xwe bavêje
Hefta berê, dema hevalê me Zekî ji Stenbolê hatibû Amedê, Jînda gava xwe ya pêşî avêt. Wê demê em li malê bûn. Zekî û Micke bi Jîndikê re dilîstin û min firaq dişuştin. Ji nişka va min dengê kenekî bilind bihîst. Tu nebejî ku Jîndayê gava xwe ya pêşî avetibû.
Edî tiştek nikare pêşiya vê keçikê bigire. Dunya li ber lingên wê ye. Pîroz be Jîndika min!
Thursday, October 1, 2009
Li Amadê li Parka Sumer behişta (cinet) jîngehhezan!
Rojên me hindik mane
Her weha keça min gava xwe ya pêşî li vir avêt. Ez û Micke bêyî kanalên Tv yên swêdî û înternetê pirtir nêzî hevûdu bûn. Ez sefereka weha ji her malbatê re tawsîye dikim. Em ê di nav çend rojan de mîna malbateka pirtir bextewar vegerin Swêdê.
Spas bo Diyarbekirê û hevalên me yên hêja ku mal û evîna xwe bi me re par ve kirin!
Jînda di foruma Mezopotamyayê de wek miqnatîsekê bû
Hiçok li foruma Mezopotamyayê
Her weha carina tiştên komîk jî diqewîmîn. Carekê dema ez ketibûm semînerekê, Jînda û Micke bi çend hevalên me re li dervayê salonê li ser çîm rûniştibûn. Pişt demekê Micke mecbûr dimîne ku paçê Jîndayê bigore û diçe paş konekî. Tam wê demê mêrîkekî kal diçe ba wan û ji Micke dipirse: ”Gelo, dayika vê keçikê li ku ye ku tu paçê wê digorî?”. Micke li vir kurdîya xwe pêş xistîye û dibêje ”Ma ez jî bavê wê me”. Paşê, dema ku ez ji semînerê derketim, ew kal îcar hat ba min û bi nîv henekî û nîv ciddî got: ”Helal be ji te re, mêrê te li ber keça te ye, paçê wê digore û tu li van deran kêfa xwe dikî”. Em herdu kenîyan. Hevalno, mizgîniye min li we, êdî dem ne dema berê!
Tuesday, September 29, 2009
Leyla li ku ye?
Li dunyayê bi hezarên zarokên wendabûyî hene. Gelo, çi bi serê van zarokên ha de tê?
Hin ji wan ji alîye nasekî/a wan ve tên revandin, wek mînak ji alîye dê an bavê ku ji hev veqetîyane. Dema ku em biçûk bûn, bûyereke weha bi serê du hevalên min de hat, lê paşê herdû jî paş de hatin mala xwe.
Ez nikarim bifikirim ku rojekê Jînda ji min bê veqetandin. Ez ne bawer im ku di jiyanê de ji vê xirabtir kabûsek hebe. Hêvî dikim ku Leyla can dê di demek nêz de paş de vegere nav hezkiriyên xwe..
Friday, September 25, 2009
Jînda li Dibistana Medya
Dema min Medya dît, ez hem gelekî kêfxweş û hem jî xemgîn bûm. Kêfxweşîya min ji ber jêhatî û zîrekbûna wê bû. Lê xemgînya min jî ji wê yekê bû ku bikaranîna mafekî mirovî yê bingehîn yê wek mafê ziman diviyabû li welatê min azad bûya. Diviya zarokên kurd li dibistanan ev maf bi kar bianiyana û zimanê xwe hîn bibûyana û ev peywir (wezîfe) neketa stuyê zarokeka wek Medya ya 9 salî û Medya û zarokên din di rewşeka weha de mezin nebûna.
Xwezî Medya zarokatîya xwe bi tiştên şîrîntîr tijî bikira, ne bi têkoşîna hebûna xwe. Ev barê ku Medya hildaye ser milê xwe barekî pîroz e, lê ji bo zarokeka 9 salî pir giran e. Medyayê digot: ”Zimanê min hebûna min e, hebûna me hemûyan e”.
Wednesday, September 23, 2009
Cejna we pîroz be!
Ez, Micke û Jînda em çûn mala pisman û dotmamên xwe yên li Sêwregê (Sîverek). Sê roj me ji bilî xwarin, şekir, loqim, çîkolete, çay û qehwe tiştek nedît.
Lê şekira herî mezin Hirçoka me bû. Ew stêrka remezanê bû û pismam, dotmam û zarokên wan li derdora wê de cerx dibûn. Di destpêkê de xerîbî dikişand lê paşê ji vê balkişandinê ser xwe kêfxweş bû.
Tuesday, September 22, 2009
Li her derê dergûş
Sunday, September 20, 2009
Azadiya Welat
Îcar rojnameya Azadiya Welat jî dît. Azadiya Welat yekem rojnameya kurdî ya rojane ye li Bakur. Hirçok li ser maseya redaktor rûnişt û çend gotin kirin, mîna rojnamavan an sîyasetmedarekî ku rewşa sîyasî şirove dike. Lê mixaben ez hîn jî zimanê Jîndikê fêm nakim. Û bila keça min hîn çend salên din nekeve nav pirsên sîyasî. Bila zarokatîya xwe bijî.
Saturday, September 19, 2009
Jînda li pey berxikan e
Friday, September 18, 2009
Çend zarokên Amedê
Li vir çend lawik çûne ser traktorekê ku yekî li ser rê park kiriye û ji xwe re kêf dikin. Ez piçekî bi wan re peyivîm. Wan got ”Em rola gundîyan dilîzin”. Lawikê ku traktorê dajo got: ”Ez axa me, yên dawî jî karkerên min in”.
Her çiqes ku navenda bajêr ji bo zarokan nehatîye çêkirin, wek piranîya navendên bajarên dunyayê, zarok û fikrên wan bêsinor in û ez bi vê yekê kêfxweş dibim.
Arjen hat serdana Jîndayê
Hirçok çû serdana şarêdarê Sûrê Abdullah Demirbaş
Wê rojê hevdîtîna min bi serokê şaredarîya Sûre, Abdulla Demirbaş, re hebû. Min Jîndika xwe û Micke jî bi xwe re birin. Deh deqeyên pêşî em her çar bi hev re rûniştin, lê ji şaredar pirtir akvaryûma masîyên wî bala Jîndikê kişand. Ji xwe paşê, dema ku min dest bi hevpeyvina xwe kir, Micke Jînda bir derva.
Li vir, hem yên nas hem yên nenas herkes ji Hirçokê hez dike. Mirovên ku em nas nakin jî li orta rê dikarin erebeya Jîndayê bisekinînin û wê maç bikin. Ji bo min kêfeke mezin e ku li welatê min ewqas pir ji zarokan hez dikin, Ew hezkirin li ba her cûre temenî eynî ye, ji kal û pîran bigirin heta xortên zaningehan.
Li Swêdê ev yek ne wusa ye. Yanê helbet zarok tên hezkirin, lê mirov zarokên xerîban maç û hembêz nake. Li Swêdê di navbera xelkê de dîstansek (mesafe) heye. Keça min di vî warî de piçekî swêdî ye, ji ber ku ew hez nake dema ku mezin wê hembez dikin, bi teybetî yên nenas. Ji ber ku hînî vê yekê nebûye. Lê dema zarokek nêzê wê dibe, gelek kêfa wê tê û dide lotikan
Thursday, September 17, 2009
Dayikek bextewar
Carina, dema ku ez difikirim ez li vir hatime dunyayê lê li vir mezin nebûme, ez pê diêşim. Ez wisa hîs dikim ku mirov dibêje qey beşeka girîng ya ji zarokatîya min bi zorê ji min hatîye stendin. Ji ber ku em ne bi dil û xwestina xwe, ji ber mecburîyetê ji vir çûn. Dema ku em çûn Swêdê, dê û bavê min di salên min ên niha de bûn. Bi du zarokên biçûk, her tiştên xwe li vir hiştin û çûn welatekî nuh yê biyanî.
Di navbera jîyana min û dê û bavê min de çiqes ferq heye! Ew di dema 12ê îlonê de ji gulle, zîndan, esker û polîsan direvîyan, ez niha encax ji trafîkê direvim. Loma ez her weha şikur dikim ku ez niha jîyaneka hêmin û tijî îmkan dijîm. Ez bi vê yekê gelek kêfxweş im û tu carî ji bîr nakim.
Spas dayik û bavo! Ji ber ku we ev îmkan dane min. Niha ez fikir û hewesa we ya ji bo min û birayên min baştir fêm dikim. Ji dê an bavbûnê tiştekî girîngtir û mezintir tune ye.
Li Diyarbekirê behişta (cinet) Jîndayê
Li vir jî kursîyên ji bo zarokan tune ne, lê xem nake ji ber ku li vir em li ser çîmê li ser mînderan rûdinin. Ev yek, wek hûn di wêne de jî dibînin, ji me pirtir kêfeke mezin dide Hirçoka me! Hele xwarına wan! Ma çiqas xweş e.
Hêdî hêdî em cîyên baş yên ji bo zarokan kifş dikin. Ne ku li vir cîyên wusa qet tune ne, hele li Dicle Kentê gelek park hene. Lê ji bo dê û bavên ku xwediyê zarokên ku di temenê Jîndikê de ne rehet nine. Ez hîn nizanim, gelo ez ê paçê Jîndayê li ku bigorim. Ku ez li navenda parkê bigorim – ku min cend car kir jî – belkî neçe xweşîya xelkê, lê tu alternatîfeka din jî tune ne.
Wednesday, September 16, 2009
Li her derê xwarin
Ez bawer im ku em di wextek baş de hatine Amedê, ne ji bo ku rojî ye lê ji bo ku niha xelk gelek xwarinên xweş çêdikin. Bi firengîyên (şamik, bacanên sor) xwe salçe çêdikin, bi tirîyên xwe pastix çêdikin, isotên xwe hişk dikin, dar tijî fêkî ne û gelek tiştên din. Û ez ji wan tistan têr nabim. Hele Jînda qet têr nabe. 24 saetan dikare meyweyên taze bixwe. Emê centeyên xwe tjî pastix û gûz bikin û bi xwe re bibin Swêdê.
Monday, September 14, 2009
Ji germîstanê heta hênikîstanê
Lê li Baskîlê ji Jîndayê pirtir, Micke, yanê bavê Jîndayê, bala xelkê dikişand ser xwe. Dema ku em derdiketin dikanan an li ber qehwexaneyan derbas dibûn herkesî li wî mêze dikir. Wusa xuyaye ku baskîlîyan pir bîyanî nedîtîne di jîyana xwe de. Ez ji kenan mir im!!
Tuesday, September 8, 2009
Hîs û pirsên Jîndayê
Bajar li gor zarokan nehatîye avakirin
Berê ku em bihatana Amedê kal û pîra Jîndayê ji wê re kursîyekî xwarinê ji bo malê kirîbûn.
Ev ji heftekê pirtir e ku em li Diyarbakirê ne. Her tişt xweş û baş derbas dibe, lê gilî û gazinceke min heye. Dema em dixwazin bi Jîndayê re tiştekî bikin her tişt dibe mîna projeyeke mezin û ez xwe mîna pisporan an lojîstîk hîs dikim. Berê her tiştî ez an Micke em bi tenê bi wê re nikarin derkevin derva. Ji ber ku mimkun nîne ku ez an ew bi tenê hem Jîndayê hem jî erebeya wê rakin û daynin ser wan peyarêkên (kaldirim) bilind.
Ya duyem, li piraniya cîyên ku em heta niha çûnê, kursîyên ji bo zarokan tune ne ji bilî Mc Donalds û Burger King. Gelo ku kebab û xwarinên din yên ewqas xweş li vî bajarî hebin kî dê her roj bixwaze here cîyên wusa?. Loma dema ku em dixwazin li derva xwarinê bixwin, dive yek ji me her tim Hirçokê deyne ser çokên xwe. Kursîyeka ku li gor zarokan hatibe çêkirin û zarok bikaribin li ser rînin û xarina xwe bixwin mixabin tunê. Kîjan dê an bav bi vî halî rehet dike? Li şîrketa swêdî ya bi navê IKEA kursîyên ji bo zarokan bi 40 lîrayan e û gelek baş in. Bila ji bo kafe û lokantayên Amedê 1000 heb bên kirîn, ma çi dibe? An jî kursîyên weha dikarin li Amedê jî bên çêkirin. Hêvîdar im dengê min here Osman Baydemîr û şaredarên din ji ber ku wan ev park ava kirine.
Mimkun e hin ji we bêjin ”gelek problemên din yên mezintir li Diyarbekirê hene, wek mînak xelk birçî ye.” Ev jî rast e. Lê ku em bi rastî dixwazin azadîyê bidin xelkê xwe, ev azadî divê ji bo dê û bavên bi zarokên biçûk be jî. Divê jiyana wan ya li nav bajêr bê hêsankirin. Ku wisa nebe, dê û bavên bi zarokên biçûk dê di malên xwe de bimînin û îzole bibin. Ez wek jin naxwazim ji civakê îzole bibim, ez dixwazim bi awayekî azad bi zaroka xwe re di nav civakê de azad bijîm, lê mixabin niha ev azadî piçekî hatîye bi sînorkirin, ji ber ergonomiya bajêr. Her weha li park, qehwexane, restorang û hwd, ciyên ku mirov bi rehetî paçên zarokên xwe bigore tune ne. Bifikirin, ku Amed weha be, li bajarên din ev rewş xirabtir e.
Ev çi germî ye, Rebîyo?!
Jînda çû serdana bedena Amedê
Em li Diyarbekirê ne!
Jînda di rê de pir ama pir baş bû, qet problem dernexist. Di balafirê de ji xwe re dilîst, bi xelkê re dipeyvî û radiket. Lê dema em gihîştîn balafirgeya Diyarbekirê saet 23.00 bû û wê demê em êdî westîyabûn, wek ku hûn di wêne de jî dibînin.
Monday, August 31, 2009
Sunday, August 30, 2009
Rojên me di bin tavê de derbas dibin
Havîn e, dinya xweş e, bi teybetî Jîndika min kêfxweş e. Vê havînê me gelek rojên xwe di bin azmanekî şîn de bi hevalên xwe re derbas kirin. Û Jînda bi xwîna xwe ya şêrîn, mîna maskotekê, bala xelkê dikişand ser xwe.
Thursday, August 20, 2009
Jîndayê wêneyê xwe yê pêşî çêkir
Duhî min ji wê re got ku Jîndik belkî mîna dayika xwe ê bibe rojnamavan, lê niha min fikrê xwe guhert. Vê hefteyê Jîndayê, ku hîn yeksalîya xwe tijî nekirîye, wêne an resimê xwe yê pêşî çêkir. Ji niha ve wusa xuyaye ku Jînda hem ji dê hem ji bavê xwe girtîye (Micke wêneyan çêdike).
Wek dayik, ez bi hemû gavên wê serbilind dibin û keça min di pêşerojê de hema çi bixwaze bila bibe, lê ku ez rastîyê bêjim, ez jî hin pîşeyan li ser ên din re dibînim ji bo wê. Lê ji bo min bextewarbûna wê herî girîng e û ez hêvî dikim ku ez bi dîtin, hizir û ramanên xwe wê bi sînor nekim.