Ez berf im, berf im berf im…

Hevalno, em hîn li Vesterosê (Västerås) li ba dê û bavê min in. Rojên me xweş derbas dibin. Li Västeråsê vê heftê betilana sporê ye, ew tê wê maneyê ku zarok û mamoste naçin dibistanan (dê û bavê min herdu mamoste ne). Vê heftê çîya û zozanên Swêdê ji zarok û dê û bavên wan tijî ne. Xelk palikên xwe derxistin û sporê dikin. Me hîn palikên xwe dernexistine lê em her roj li derve di nav berfê de dimeşin. Bila Jînda mezin bibe emê ji wê re palik û patînan bikirin.

Ji bo min jî ev hefte mîna tehtîlê ye, ez ji xwe re têr radikevim û pîr û kalê Jîndayê li ber wê ne. Her weha xaltîya min a Wediha jî li vir e û wê rojê birayê min Diljen jî ji Goteborgê hat vira. Ew li wir xwendekar e. Dema ku mezin di derdora Jîndayê re çerx dibin ew pirtir li ber komputora xwe ye. Vê sibê, komputor li ser çokên wî bû, got: “Ev jî bebîşa min e”.