Roja yekşemîyê mala me tevlihev bû. Lê ne ji qirêjîyê, ji cil û bergan bû mîna Çarşiyê Şewîtî ya Amedê. Min şeş hevalên xwe dawetî mala xwe kiribûn. Hemûyan cilên xwe yên kevn ên ku êdî bi xwe li xwe nakin û jê têr bûne ligel xwe anîbûn. Û hedefa me cil an kinc guhertin bû. Bo nimûne, cilên min yên kevn ji bo hevalên min wek nuh ne. Min gelek tiştên xweş peyda kirin. Û tiştê herî xweş ew e ku hemû jî ji vê yekê sûde werdigirin. Ji ber ku dema serfkarî kêmtir dibe xweşikbûna dunya û jîngeha me tê parastin. Helbet Jînda bi me re bû û wê jî kêf kir, lê mixabin cilên me ji wê re mezin bûn.
Dema Jînda çêbû, hevalên min û yên Micke, ku zarokên wan jî hene, lîstok û hin cilên kevn dan me. Ji bo min, û bi teybetî ji bo bavê Jîndayê, ji ber ku ew ekologîst e, ev yek baş bû. Lê we dayik û xaltîya min bidîtana! Xaltîya min got: “Ku tu cilên kevn li Jîndayê kî ez nayim mala we. Ma guneh nîne ku Jînda cilên kevn li xwe ke”.
Na, li gor min guneh nîne, ji ber ku bîleheq xerckirina îmkanên dunyayê gunehkartir e.
No comments:
Post a Comment