Li Swêdê dayiktî pir hêsan e. Li gor rêxistina Parastina Zarokan (Save the Children) ji bo dayikan di dunyayê de ji Swêdê baştir welatekî din tune ye. Loma ez pir caran naxwazim gilî û gazincan bikim ku dayiktî pir zehmet e, ji ber ku dîyar e ku ji vê hêsantir nabe.
Wek mînak di derbarê pereyê dêûbavtîyê de Swêd di dunyayê de di rêza yekem de ye. Li vir dê an bav %80 ji maeşên xwe werdigirin dema ku bi zarokê/a xwe re li malê ne. Li welatên din ên rojava ev hejmar weha ye: Danîmarka 42%, Kanada û Isviçre 26% û dê an bavên li Amerika û Australyayê tu pereyên dêûbavtîyê nagirin. Çavkanî pirtûka I huvudet på en mamma (Di serê dayikekê de) ye û nivîskar rojnamavana swêdî Hanne Kjöller e, ku ez niha dixwinim.
Lê her çiqes ku jîyana me baş e jî em gilî û gazincan dikin. Gelo çima?
Li gor Hanne Kjöller bersiva vê yekê valahîya di navbera payînên (hêvîyên) me yên ji jîyanê û rastiya jiyanê bi xwe ye. Yanê, xeletî di fikrên li ser jiyanê de ye.
Tiştê balkêş jî ew e ku malbatên bi derfetên herî mezin, herî pirtir gilî û gazincan dikin!
No comments:
Post a Comment